അലങ്കാരം

അഞ്ജു, കാറല്മണ്ണ


അവള്,
പാതി ഉറക്കത്തില് മാഞ്ഞുപോയ പകലുകളും
നിറങ്ങളുറങ്ങാത്ത രാത്രികളും
ആര്ത്തു പെയ്യുന്ന മഴയും സ്വപ്നം കാണുന്നു.
പേരറിയാത്ത അകലങ്ങളിലേക്ക്
ദൈവത്തിന്റെ വേരുകള് തേടി ഒഴുകുന്നു.
കാലത്തിന്റെ ശിഖരങ്ങള് പടര്ന്ന
ആകാശത്തെ അലിയിച്ചു കൊണ്ട്
വേനലില് തളര്ന്നുപോയ കാട്ടുപക്ഷിയുടെ
വസന്തം നിറഞ്ഞ ഭൂതകാലത്തിലേക്കെത്തി നോക്കുന്നു.
എന്നിട്ടും,
മരവിക്കുന്ന മഞ്ഞു മാത്രം അവളില് പെയ്തൊഴിയുന്നു
രക്തം തുടുക്കുന്ന സന്ധ്യകള് മാത്രം-
അവളില് കണ്ണാടി നോക്കുന്നു.
ഇല കൊഴിഞ്ഞ മരങ്ങള് മാത്രം അവളുടെ തീരത്ത് ബാക്കിയാവുന്നു
കരഞ്ഞു പിറന്ന പകലുകള് അവളില്-
വാടി വീഴുന്നു.
പിന്നെ,
അവള് കണ്ണീരാവുന്നു,
ശിവന്ന് അലങ്കാരം മാത്രമാകുന്നു.